Mijn ervaring met een kabouter stamt uit 1981. Ik woonde met mijn man, onze zoon en drie katten op de achtste verdieping van een flat. Onze zoon was toen drie jaar oud. Op een keer zag ik dat hij mogelijk een gaatje in zijn kiesje had, maar plotseling was dat verdwenen. Gelukkig maar, had ik zeker zijn tandjes die dag niet goed gepoetst. Maar later gebeurde er nog iets vreemds. Ik had een kledingstuk, waarvan er al weken een lusje los was. Ik had het nog steeds niet hersteld. Toen ik aan het strijken was zag ik dat dit lusje niet meer kapot was. Je kon ook niet zien dat het gerepareerd was. Het zag er uit alsof het nooit los was geweest. Toen ik dit aan mijn man vertelde zei hij gekscherend: “Dat hebben dan zeker de kaboutertjes gedaan.” Dat was niet aan dovemansoren gezegd, want ik nam zijn opmerking bijzonder serieus en vanaf die tijd zag ik ook inderdaad af en toe een schim van zo’n 30-40 cm door de kamer gaan. Ook onze zoon zag dit en natuurlijk de katten ook. De kabouter kreeg kennelijk in de gaten dat wij van zijn aanwezigheid op de hoogte waren, want hij begon nu ook op gezette tijden zachte klopsignalen te produceren. Het bijzondere was, dat hij dit alléén deed als er mensen in de kamer waren die ook ‘’in kaboutertjes geloofden’’. Was er iemand op visite die het allemaal maar onzin vond, dat hield de kabouter zich stil.
Later zijn wij verhuisd en ik heb toen een leeg doosje bij de verhuisspullen ingepakt om ‘’onze’’ kabouter de gelegenheid te geven met ons mee te verhuizen. Maar, eigenzinnig als kabouters zijn, hij is niet met ons meegegaan. Hij hoorde kennelijk bij die flat, en dat nog wel op de achtste verdieping. Nu, jaren later, denk ik nog met veel aardigheid terug aan ons bijzondere huisgenootje.